اشعار

زهرا بهانه ای ست که عـالم بنا شود           او آمـــده کــه مـادر آئـــیـنـه هـا شود

او آفــریده گشت که یــک چند مدتی           نـور خدا بـه روی زمین جابه جا شود

او از خدا رسیـــد به پیـــــغمبرخــدا           تا قـفـل پـلکهــای شـده بـسته وا شود

او آفریده شدکه دراین روزهای سخت           زهرا شود؛علی شود ومصطفی شود

او مادر تمامیِ دلهــــای حیـدریـست           بایـد که کُـفـو فاطـمه شیـر خـدا شود

هرکس مگر که مادرمعصوم میشود           او آمــده که مــادر کـرب و بلا شود

زهـرا اگر نبود چگونــه بـه عالمی؟           صدها روایت از مِی کوثرعطا شود

بی اذن فاطمه کسی اصلاًاجازه داشت؟           برروی خاک و اوج فلک پیشوا شود

ای خوش بحال آنکه درآن لحظه حساب           بـا انـتـخـــاب مـادری او سَــوا شـود

مادر سلام روز ظهورت مبارک است           لعنت برآنکه منکر صـدق شـما شود

ما را گــدای خانه لطفت حساب کن

ما را بــرای نوکــــریت انتخاب کن

مادرتویی که قدر شما بی نهایت است           هرجمله ی تو شامل صدها روایت است

درهر کجا که نام شما ذکر می شــود           تفسیر پایداری وصبر وصلابت است

جبریل باهزار ملک ریزه خوارتوست           سوگند خورده هرشبِ اینجا ضیافت است

هر کس مقـام نوکریت را فـروختــه           جان حسین و جان حسن بی لیاقت است

تاریخ ثبت کرده که این جان نثـاری ات           بهـرعـلـی نـمـونه اصل ولایت است

سلمان زخاک خانه تو رزق می گرفت           این است روزوشب همه کارش ارادت است

شاگـرد برتــرین تو واللهِ زینب است           تندیس عفت است؛ خداوند عصمت است

از گرد چادرت همه عالم درست شد

صدها هزار بیرق و پرچم درست شد

خورشید سبز نیمه شبِ انــتظار، تو           شـیریـنی همیــشه فـصل بـهـار، تــو

ابری ترین هوای تو سجاده های شب           هر روزتا به شب نفس روزه دار تو

ای رحمت تو شـامـل حال تمام خلق           روی سرم دوباره ز رحمت بـبار تو

ماهرچه هست از تو ولطفت گرفته ایم           تــا روز حشر پیـش خدا اعتـبار، تو

ما باعـلی امام تو؛هم رأی می شویم           هـر دم برای شیر خدا ذوالفـقار، تـو

آن روز که تـمـامی مردم پیـــاده انـد           بـر روی ناقه های بهشتی سـوار، تو

محشر به نام پاک تو محشورمیشویم

بی اذن تو ز درب جنان دور میشویم

توآمدی که در شب دلهـــا قمر شوی           در سیـنۀ شکـسـتۀ دوران گُهر شوی

توآمــــدی که قـامت دیـن را بپا کنی           بر شاخه های نخل ولا برگ و بَر شوی

تو آمدی که سوره کــوثر بــــیاوری           تو آمـدی برای عـلی بـال و پرشوی

توآمدی که مادری ات رانشان دهـی           تـو آمدی که مـادر کــل بـشـر شوی

مـــــعنای اصــل ام ابیها فـقـط تویی           تو آمـدی کـه باعـث فـخـر پدر شوی

تـو آمدی که در دل دریای شعله هـا           مثل کـتاب سـوخته ای شعله ور شوی

تو آمدی که برلب سادات روز و شب           شـعـر بلـند مـادرم و مـیـخ در شوی

تو آمدی که باطن شهری عـیان شود           تو آمدی که شاهـد مرگ پـسر شوی

من که برای مدح تو چیزی نـداشتـم

تنها قلــم بــــه صفحه قـلـبـم گـذاشتم

شنـیده می شود از آسمان صدایی که            کشیده شعر مرا بـاز هـم به جایی که

نبود هـیچ کسی جز خدا، خدایی کـه            نــوشت نـام تو را، نــام آشـنایـی که

پس از نـوشتن آن آسمان تبـسم کـرد

و از شنیدنش افلاک دست و پا گم کرد

نوشت فاطمه، شاعر زبانش الکن شد            نوشـت فاطمه هفت آسمان مزین شد

نوشت فاطمه تکلیف نور روشن شد            دلیـل خــلق زمین و زمان معـین شد

نوشت فاطمه یعنی خدا غزل گفته اسـت

غزل قصیدۀ نابی که در ازل گفـته است

نوشت فـاطـمه تعریف دیگـری دارد            ز درک خـاک مـقــام فـراتـری دارد

خوشا به حال پیمبر چه مادری دارد            درون خـانـه بهـشت مـعـطـری دارد

پدرهمیشه کنارت حضور گرمی داشت

برای وصف تو ازعرش واژه برمی داشت

چراکه روی زمین واژۀ وزینی نیست            و شأن وصف تو اوصاف این چنینی نیست

وجای صحبت این شاعرزمینی نیست            و شعر گفتن ما غیر شرمگینی نیست

خدا فراتراز این واژه ها کشیده تو را

گمان کنم که تورا، اصلا آفریده تو را

که گِرد چـادر تو آسمان طواف کنـد            و زیر سایـۀ آن کـعـبه اعـتکاف کند

ملک بـبـیـنـد و آنگـاه اعـتـراف کـند            که این شکوه جهان را پُرازعفاف کند

کـتاب زنـدگی ات را مرور باید کرد

مرور کوثر و تطهیر و نور باید کرد

درآن زمان که دل ازروزگاردلخوربـود            و وصف مردمش الهاکم التکاثر بود

درون خـانـۀ تو نـان فـقـر آجـر بـود            شبیه شعب ابی طالب از خدا پُـر بود

بهـشـت عـالم بالا برایت آمـاده است

حصیرخانۀ مولا به پایت افتاده است

به حکم عشق بنا شد درآسمان عـلی            علی از آن تو باشد، تو هم از آن علی

چه عاشـقـانه همه عمر مهربان علی            به نان خشک علی ساختی به نان علی

از آسمان نگـاهت سـتاره می خـواهم

اگر اجازه دهی با اشـاره می خـواهم

به یاد آن دل از شهـر خـسته بنویسم            کنـار شعـر دو رکعت نشسته بنویسم

شکـسـتـه آمده ام تا شکـسـته بنـویـسم            و پیش چشم تو با دست بسته بنویسم

به شعر از نفـس افـتاده جان تازه بده

و مادری کن و این بار هم اجازه بده

به افـتـخـار بـگـوئـیم از تـبار تـوأیـم            هنوز هم که هنوز است بی قرار توأیم

اگرچه ماهمه در حسرت مزار توأیم            کنار حضرت معصومه در کنار توأیم

فضای سینه پر ازعشق بی کرانۀ توست

کرم نما و فرودآ که خانه خانۀ توست

صبح طلوع زهـرۀ زهـرا رسـیـده است           پـایـان ظـلـمت شـب یـلـدا رسـیـده است

ای روزگــار، دورۀ هـجـران تـمـام شـد           یعنی برات وصل به امضا رسیده است

بگشای چــشم شـوق به سوی فرشـتگان           ای بــاغ گـل زمان تـمـاشـا رسیده است
عطـر گـــل محــمـدی از مـكـه می وزد           فصــــل گـل و تبـسم گل ها رسیده است
تــــا آن كه غرق نور شود آسمان وحی           ماهــــی بـه نــام ام ابـیـهـا رسـیده است
آمــد نـدا: «فَـصَــلِّ لِـرَبِّك» حــبـیب مـا           محـبوب ما حـبـیبـۀ دل هــا رسـیده است
بـــــر دفـتــر تــبسم كـوثــر نـوشـتـه انـد           آیینــــۀ تـجـســـم طــــاها رســیـده است
قفــــل حـدیث قـــــدسیِ لـولاك بـاز شـد           امشـب كـــلـیـد حـل مـعـما رسـیده است
امشب سروش غیب به گوش خدیجه گفت           مام دو مـریم و دو مـسـیحا رسیده است
مرضیه ای كه سورۀ انسان مدیح اوست           انسیه ای بــه جـلـوۀ حـورا رسیده است
هر كس رسیده است به هر رتبه و مقام           از پـــرتـــو ولایت زهـــرا رسیده است
یعنــی كه آدم صـفـی الله از این طـریـق           كم كم به علمِ «عَلَّمَ الاسما» رسیده است  
ازچشمه ی كرامت زهـرای اطهر است           فیضی اگر بـه مـریم وحـوا رسیده است
تـــــا بنـــــگرد كلــــیم تـجلای طور را           اشراق او بـه سـیـنـۀ سـیـنا رسـیده است
از پـرتو عـفاف همین بضعة النـبی ست           نوری كه از ثَـــری به ثُریا رسیده است
تا زیر چـتـر عـصمت او یک دعـا کـند           جبریـــــل با هـــزار تـمـنـا رسیده است
در ســایـه ی بهــشـت نـبـوت خـدای را           روح بهــار وحـی به زهرا رسیده است
زهراكه هر شب از دل محراب تا سحر           نورش به عرش «ربّی الاعلی» رسیده است
زهراكه سربه سجده ی شكر خدا گذاشت           آوازه اش به مسجدالاقصی رسیـده است
زهراكه چون به خطبه صدایش بلند شد           پــــژواك او بـه عـالـم بـالا رسیده است
زهرا كه «اِنَّ اَكرَمَكُم» ترجمـان اوست           در بـنـدگی بــه قـلـۀ تـقـوا رسـیده است
زهــــرا كـه در مـقام رضا مجـتـبای او           تا بی كرانِ صبر و مـدارا رسـیده است
زهــــرا کـه در مـقـام شهادت حسین او           از كربلا به«لیلة الاسری» رسیده است
زهــــرا كـه در جـبین درخـشان زینبش           ایمــان به رتـبه های تـجـلا رسیده است
زهـرا كه روز واقـعه هجده بهار داشت           داغش به قـلب لالۀ صحـرا رسیده است
مــا مثـل قـطره دست به دامان كـوثـریم           دریاست قطره ای كه به دریا رسیده است
امـروز اگر به فاطـمه دل بسـته ای بدان           انگـیـزه شــفـاعـت فــردا رسـیــده است
تنــها نـه مهـر فـاطـمه آرام جـان ماست           عــــشق علی بـه دادِ دلِ ما رسیده است
ای دل نــظر به پـنجـره هـای بـقـیع كن           پایان كار عــشق به این جا رسیده است
دراین خجسته عید«شفق» لاله رنگ شد           نـام مدیــــنه بــــرد و دلش باز تنگ شد

آن شب زمين مكه بر خـود ناز مى‏ كرد          با ناز خود درهاى رحمـت باز مى‏ كرد
آن شب حرم سرتا قدم حـق راهدف بود          گوياى تكبير بــــلال از هر طـرف بـود

آن شب شفق درباغ دلها لاله مى ‏كاشت          آن رابه عشق يارهجده ساله مـى‏ كاشـت
آن شب سحرسجاده ‏ى دل باز مى‏ كـرد          قامت به قد قامت، مودّت سـاز مــى ‏كرد
آن شب فلق شعر گل مهتاب مـى‏ خـواند          ازبهرغم شادى حديث خواب مــى ‏خواند

آن شب سپيده جامه برتن چاك مى‏ كرد          گرد ملال از روى احـمد پــــاك مى‏ كرد
آن شب زمان چرخ و فلك را تـاب مى ‏كرد          كلك قضــا لـــوح قــــدر را آب مــى‏ داد
آن شب زمين آبستن شـور و شـعف بود          غواص دل آمــــاده‏ ى صـــيد صدف بود
آن شب منا شعـر مباركبـــاد مــى‏ خواند          زيــبا سرود آن شــــب ميــلاد مى‏ خواند
آن شب خديجــــه بـود و درد بـار دارى          از بـــاردارى بــــود كــــارش بــيقرارى
آن شــب ز تنهايى روانش رنـج مى ‏برد          رنج شكــــوفايى بــــه پاى گنــج مى‏ برد
آن شب زنان مكـــــه بر او پـشت كردند          از او بريدند و نكـــوهــش مشـــت كردند
آن شب درّ ناسفته ‏اى، بـحر كـــرم سفت          طفلى كه بودش دررحـم بـا اوسخن گفت
آن شب ميان آن دو اســـرارى مگو بـود          وقـــــت شــــكوفـايى نــــخـل آرزو بــود
آن شب به مادرازبهشـت وحورمى ‏گفت          از مرگ ظلمت در ديــــار نور مى‏ گفت
آن شب سحر آهنگ شادى ساز مى ‏كرد          در را براى صبح صــــادق باز مى‏ كرد
آن شب خديــجـــه بـــود و آه جانگدازش          لطف خداى مهربــــان و سوز و سازش
آن شــب بهشتــــى بانــــوان امداد كردند          با يارى خـــــود قــــلب او را شاد كردند
آن يـــــك به دستش ساغرى آكنده از مُل          آن يك برايـــش سنــدس و استبرق و گل
آن يــــك به پايش با ترنم لاله مى ‏ريخت          لبخند از لــــب در، ديـار ناله مى‏ ريخت
آن يك بــــرايش بــاده در پيمانه مى ‏كرد          آن يك پريشان گيســـوانش شانه مى ‏كرد
مــــريم به گـــوشش آيه انجيل مى‏ خواند          آسيه بهــــــرش داستــــان نيل مى‏ خواند
ســـارا برايش عود و عنبر دود مى ‏كرد          او را مهيــــا بــــهر يــك مولود مى‏ كرد
نــــاگه خـدا از راز هستى پرده برداشت           آهنگ فتح نور در شهــــر سـحر داشت
تــــا مصــــطفى را ابــتران، ابترنخوانند          شعر هجا در وصف پـــيغمبر نــــخوانند
ام القــــرا آيــــينه دار نــــور گــــرديــــد           چشم كج انـــــديشان عالــــم كور گرديد
كون ومكان را ذات حق زيب وفرى داد          بر خــــاتم پيـــــغمبرانـــــش دخــترى داد
آن هــــم چه دخــــتر نازنين و ناز پرور          دخـــتر نه ؛ بلـــكه بر يتــــيم مكه، مــادر
بــــالاتر از او بـــين زنها دخترى نيست          در امتــحان هـمسرى شد نمره ‏اش بيست
آمــــد به دنــــيا عــصمت كبراى سر مد          ام‏ الائـــمــــه فــــاطــــمــــه ام ‏مــــحمــــد
آمــــد بــــه دنــــيا شــــاهكار كلك خلقت          گنجــــينه شــــرم و حيــــا و كان عصمت
آمــــد به دنــــيا آنــكه نورش منجلى بود          معراج احـــمد بــــود و منهــــاج على بود
آمــــد به دنيا آنكـــه هستى هست مستـش           از مستى هــــستى بــــشر شد پاى بستش
گــــر او نــــبودى هستـــــى عالم نبودى          مشهـــــودى از آب و گــــل و آدم نبــودى
گــــر او نبــــودى زندگى بى محتوا بود          در پــــرده ابــــهام آيــــات خـــــدا بـــــود
او رحــــمتى بر رحمـــــة للعالمين است          او زينـــت آيـــــات قــــرآن مبـــــين است
بـــــر جسـم ختم‏ الانبيا روح است زهرا          بر كشتــــى عــــدل عـلى نوح است زهرا
آئينــــه دار نــــهضت پيغمبـــر اسـت او          بهر پدر دلســــوزتــــر از مـــادر است او
مظهر خدا هست و خدا را اوست مظهر          ساقى علـــى هست و على را اوست كوثر
شــــرمنده از نــــور جمالش آفتاب است          درس نخــــستين برزنان حفظ حجاب است
لب هاى ختــــم الانبــــيا بوسيـــد دستش          پيمــــانه صــــبر علـــى گرديــــد مستـــش
از بس كـــه داده ذات حق قدر و مقامش          قـــد قــــامت احمد بــــود از احـــترامـــش
بــــى فاطمه نــــام نــــبى مــــعنـا ندارد          فـــــرقى علــــى با حـــضرت زهـرا ندارد

بين محراب ازل گـرم سـجــودي بـانو           اولـيـن فـاطـمـۀ صبـح وجـودي بـانـو

سرّ«لولاک» که تکليف مرا روشن کرد           علـت خـلـقـت افـلاک تـو بـودی بـانو

کس ندانست که جبريل نگاهت يک عمر           با خدا داشت عجب گفت وشنودي بانو

هر سحرگـاه تــو معـراج دمـادم داري           بـال پـرواز تو نشناخت فـرودي بـانو

بـاز از جنـت الاعلای تو سمت ملکوت           هر ملک آمده با کشف و شهودی بانو

پلک بر هم زدی و عشق به جريان افتاد           صد و ده پنجره اعـجاز گـشودي بانو

آمــــدی آیــــنــۀ نـور الهـــی بــاشـــی           حسـن مطــلق شوی ولا یتناهی باشی

عصمت حضرت حق شد متجلي در تو           مـي‌فـرسـتـد خـود الله تـحـيـت بـر تـو

روي لـب زمــزمـۀ نـابِ تبـســم داری           با خدايـت چـــه کـليـمانه تکــلم داری

آسمان با تو و تسبيح لبت مأنوس است           روشني بخش دل و جان تو يا قدّوس است

آمــدی آینــــۀ عــصمـت ایــزد بــاشـی           آمـــدی ام ابـیــهــای مــحـمـد بـاشــی

نبي الله بـه ديـدار تــــو عـــــادت دارد           با تمـاشای تو هر لحظه عبـادت دارد

قلب پر مِهرتو گنجينة الاسرار نبي‌ست           کوثری سهم جهان درطلب تشنه لبي‌ست

آمدی فاطـمــه صبـح ازلي روشـن شد           آمدي فـاطمه چشمان عـلی روشن شد

چشم مولاکه شد از نو رتو روشن ای ماه           گـفـت: لا حــــول و لا قــوة الا بــا لله

نام تو فاطمه يا فاطمه تسبيح عـلی ست           ياد تو لحـظۀ اعجاز مفـاتيح علي ست

عاشقانه تو که با ياد عـلـي مـی خـواني           دم به دم در همه جا نادعلي مي‌خواني

شده تسبيح لـبـت نغـمــۀ حـيـدر حـيـدر           ذکر هر روز و شبت نغمۀ حيدر حيدر

با تو تکليف قدر حکم قضا معلوم است           در کنار تو دگر صبر ورضا معلوم است

تو که در بندگي و زُهد و وفــا دريايی           پـارۀ قـلـب نـبـي، انـسـيـة الـحـورايي

لحظه هايت همه ايثـار، صداقت، تـقـوا           راضيه، مرضيه، صديقه، زکيّه، زهرا

حب تو موهبت حضرت حـق در دل هاست           خانه ات تا به ابد مقصد سرمنزل هاست

خانۀ ساده ات ازصدق وصفا لبريزاست           قلب سجاده ات از شور دعا لبريزاست

رحمت وجود وسخا جلوه اي ازآيۀ توست           که مُقدّم به تو يا فاطمه همسايۀ توست

خانه داري تو که شهـرۀ آفـــاق شــــده           عرش أعلی به تماشای تو مشتاق شده

هر کس از باغ بهشت توسخن مي‌گويد           از بـزرگي و کرامات حـسن مي‌گويد

بر سر دوش نبي نور دو عيـنـي داری           جان عالم به فدايت! چه حسيني داری

در کرمخـانـۀ لطـف تـو مـقـرب بـاشـد           هر که خاک قدم حضرت زينب باشد

قدر يک گوهر يکدانۀ تو مکـتوم است           ام کلثوم تو مـانند خودت مظلوم است

از نگاه تـو فـقــط نــور خــدا مـي‌بـارد           هر کسي نـام تو را روي لبش مي‌آرد

نا خودآگاه دلش چشمه ای از ايـمان است           هرکسی نيست دراين دايره سرگردان است

بين دسـتان تـو دسـتـاس اگـر مي‌گـردد           گردش کون ومکان هم به تو برمي‌گردد

آسمان محــو تو و این همه معصوميّت           گـرهـي زد بـه پـر چـادر تو بـا نـيّت

چادرت مظهر تقوا و عفاف است ببین           آسمان دور سرت گرم طواف است ببین

هر کسي نزد تو احساس بهـشتـي دارد           چــادرت رايحـۀ يـاس بـهـشـتي دارد

چه بگويم که بود فاطمه جان درخور تو           عالمي گـشتـه مـسلمان تو و چادر تو

مدحت اي سورۀ بي خاتمه کی کار من است           شرح اوصاف تو يا فاطمه کی کارمن است

جنتي هست اگر، شمس دل افروزش تو           عالمي هست اگر،ماه شب و روزش تو

کيست که رتـبـۀ والاي تــو را دريـابـد           خـاک زيـر قـدمـت مـرتـبـۀ زر يـابـد

آب مهريۀ تو گـشـتـه و تـطهــيـر شـده           در دل شيعه فقـط مهر تو تکـثـير شده

حب تو روشني عـرصـۀ محـشـر باشد           در دل هـر که ولاي تو و حـيدر باشد

مي‌شود با نظر لـطـفـت الـهــي، مـادر           به سوی جنت الاعلای تو راهی، مادر

اين تويي که همه جا اذن شفاعــت داری           تو که در هر نفست صبح هدایت داری

انقلاب تــــو شــده مـبــدأ ايـمـان مـادر           شده مديون تو و خون تو، قرآن مادر

با وفــاداري تــــو راه ولايت باقي‌ست           راه ايثار و صبوری و شهادت باقي‌ست

یک تنه در وسط کوچه قیامــت کردی           بسته شد دست علی و تو امامت کردی

با قيامت به همه درس بصــيرت دادی           تو به دين بار دگر شوکت و عزّت دادی

نقش يا فاطـمه سر بـنـد مجــاهـدها شد           امـتــداد ره تـو نـهضت عـاشـورا شد

مکتب سرخ تو الحق که حسيني ها داشت           نسل نوراني‌ات اي عشق؛خميني ها داشت

ماند نام تو و در کل جهـان نامـــي شد           نـور تـو مــطلع بيـداري اسـلامي شد

همه دنيا شده فـريـاد عــدالت خــواهي           کاش ايـن جمعه شود با مددِ تو راهي

آن سفر کرده که صد قافله دل همره اوست           عـالـمي منتـظـر گفـتـن بسم الَّله اوست

کاش مي‌آمد و بـوديـم کنـارش، يـارش           هر کجا هست خدايا به سلامت دارش

دنیا به کام تلخ من امشب عسل شده است           شیرین شده است وماحصلش این غزل شده است

تـاثـیـر مهــر مــادریت بوده بـر زبــان           این واژه ها اگر به تغزل بدل شده است

مادر! حـضور نام تو در شعــرهای من           لطف خداست شامل حال غزل شده است

غیراز تو جای هیچ کسی نیست در دلم           این مسأله میان من و عشق حل شده است

سیــاره ای که زهــره نـشد آه می کـشد           آه است و آه  آنچه نصیب زحل شده است

زهــرایــی و تــلألـــو نـور مــحــبـتـت           در سینه ام ز روز ازل لم یزل شده است

با نام تو هوای غـزل معنوی شده است           بی اخـتـیار وارد این مـثـنوی شده است

هـرگز نبوده غـیــر تو مضمون بهتری           تنـهــا تـویــی که بر سر ذوقم می آوری

نامت مــرا مسافر لاهــوت کـرده است           لاهوت را شکوه تو مبهـوت کرده است

از عــرش آمـدی و زمین آبــرو گرفت           بایــد برای بـردن نــامت وضـو گـرفت

نـور قــریـش! تا که تویـی صاحب دلـم           غــرق خـداست شـعـب ابـی طالـب دلـم

عمرت نفس نفس همه تلمیح زندگی است           حرفت چراغ راه و مفاتیح زندگی است

از این شـکـوه، سـاده نباید عـبـور کرد            بـایــد مــدام زنـدگــیـت را مـرور کـرد

چون زندگیت ساده ترازمختصر شده است           پیش تجـمـلات، جهازت سپـر شده است

آیـیـنـه ای و سنگ صبــور پـیــمـبـری            در هـر نـفـس برای پــدر مثـل مـادری

اشک شما عذاب بهشت است، خنده کن            لبخندت آفـتـاب بهشت است، خـنـده کن

دنــیــای ما نــبــوده بـرازنــده ی شـمـا           هـجــده نفس زمیــن شده شرمآنـدۀ شـما

آیـیـنـه ای نــهــاده خــدا بـیـن سـیـنـه ام           حس می کـنــم مــزار تو را بین سینه ام

مانـنـد آن خسی که به میـقـات پـر کشید           قـلـبــم به سوی مـادر ســادات پـر کشید

زهراست دختری كه پـدر را چو مادرست          زهراست سوره ای كه مُسمّـا به كوثرست

زهراست بضعه ای كه رضایش رضای حق          از خـشـم او خــدای مـدبِّـــر مـكــدّر سـت

یـغمبری مگر به دوتا معجز آوری ست؟!          او نیز فـضّه اش به خـدا معـجـز آور ست

هــمـتـا نــداشـت فـاطـمـه، یـا ایّـهــا الأنـام          كفوش به عالمین فـقـط شخـص حیدر ست

افسوس در تـهـاجـم طـوفـان غـم شـكـسـت          آن سـیـنه ای كـه مخـزن اسرار داور ست

دیـروز جـمـــع ســالــم بـیـت نـبــوّت و...          امروز جمـع ســرخ و كـبـودِ مـكـسَّر ست

دنــــیـا نـداشــت حــوصـلـۀ فـهـم شــأن او          درك مـقـام واقعـی اش روز مـحـشـر ست

ازل بـرای ابـد مُـلـک لایــزالـــش بود          چه فرق می‌کند آخرکه چند سالش بود؟

حریم عرش خدا بود سـقـف پـروازش          تـمام وسـعـت عـالـم بــه زیر بـالش بود

وجودخون خدا را به شیرخود پرورد           بزرگِ کرب و بلا طفـل خردسالش بود

پس ازغروب که خورشید راه خانه گرفت          چراغِ کوچه ی شــب قامت هلالش بود

زمین شب زده را رشک آسمان می‌کرد          اگر فزون‌تر ازآن خطبه‌ها مجالش بود

صحبت ازدستی که رزق خلق را میداد شد          هر کجا شد حرف از بانو، به نیکی یاد شد

گردش تسبیح او افلاک را تـدبــــیر کـــرد          از پر سجاده اش روح القـدس ایــــجاد شد

او که جای خود، گلوبنـدش اسیر آزاد کرد          حُر هم از یمـــن ادب بــــر نام او آزاد شد

روضه رضوان رضای حضرت صدیقه است          از گــــل ســــرخ لبـــاس او، فدک آباد شد

مــــعنی نازک برای روضه اش آورده ام          وقــــت پروازش پـــــرسـتویی اسیر باد شد

بــــا پر زخمــی دعاگوی شب همسایه بود          دســــت او روزی رســــان خانه صیاد شد

ایــــن در آتــش گرفته نیز حاجت می دهد          ایـــــن در آتـــــش گـرفته، پنجره فولاد شد

روضه مظلومه،بعد ازرفتنش مکشوفه شد          تا مصـــیبت خوان کوچه صورت مقداد شد

بعــــد پیــــغمبر اگــــرچه با تبسم قهر بود          لحظــــه ای با دیــدن تابوت، زهرا شاد شد

اشکهایش گـاه می‌گوید حسن، گاهی حسین          گریــــه هــــای آخــــرش موقوفه اولاد شد

مــــریم آمــد تا شریک گریه ی کوثر شود          روضه او کاف وهاء ویاء وعین و صاد شد

بی گمان امّ البنین با عشق نسبت داشته          چون که درنزدعلی بسیارحرمت داشته

التـفاتی کـرده مولامان و با این التـفات          بر سر آن مهــربـان بسیــار منّت داشته

بی جهت ننشسته مهرش بر دل وجان علی          فـاطمه با فـاطمه، قطعـاً شباهت داشتـه

نـام این بانـو کـنــار نام زهـرا می برند          بس که این بانو به آن بانو ارادت داشته

صاحب این روح زهرایی شدن آسان نبود          سال ها روی لبش کوثـر تـلاوت داشته

تا که بغض بچه ها با نــام مـادر نشکند          ازهمین هم نام بردن هم؛ خجـالت داشته

رنگ نخلستان گرفته چشم های عاشقش           بس که با غم های مولایش رفاقت داشته

مــادر عـبّـاس شد تا عـلـقـمـه بـاور کند          خون او در اصل عاشورا شراکت داشته

از مزار خاکی اش هم میتوان فهمید که          هرکسی شد فاطمه سهمی ز غربت داشته

یا اباالـفـضلی بگو کــز خانــل امّ البنین          دست خالی بر نگشته هرکه حاجت داشته

با آه آه خــویــــش پُلی تا فــلک زدی        آتش به جان و هســتی خـــیل ملک زدی

ای بانـــوی مقـــدس گــلخـــانــۀ علی        تکیه ز قدر و مــــنزلــتت بر فلــک زدی

دیدی که خالص است ابوالفضل نـاب تو          وقتی عیار گــوهر خـــود را محک زدی

بــــا نالـــۀ حسیـن حسیـنت گریســتی        بر زخم های جان و دل خـود نمک زدی

بازینب و رباب در این خـلوت غریب        خیمه به پاس سوگ وغمی مشترک زدی

از تو قیــام گریه به پا شد،که دربقیع        نالــــه بـــــه وارثـــــان زمـین فـدک زدی

بس کن وفایی از غم این شرح جانگداز       بار دگـر شراره به جــــان ملـــــک زدی

ای امیرالمؤنین را یـــار یــــا امّ البنین          ای سرا پا پــاکی و ایثار، یا امّ البنین

مکتب تو مهربانی؛ اسوه ی تــو فاطمه         داری از او همچنان آثار، یا امّ البنـین

دامنت عبّاس پرور؛همسرت مولا علی         مرتضی خو فاطمه رفتار، یا امّ البنین

بهــر فرزندان زهرا بعد زهرا مادری         از تو آید ای عـلی را یار، یا امّ الــنین

از توبرد عبّاس میراث وفا وعشق را         تا که شـد سقّـا و پرچـمدار یا امّ البنین

زن پــدر نه؛ مادر ریحانه های فاطمه         از محبّت از وفـا؛ سرشار، یا امّ البنین

بوده ای چون حضرت زهراغریب شهرخویش         غربت قبـرت کنــد اقرار یــــا امّ البنین

چارفرزند تو درصحرای سرخ کربلا         چـار شیر بیشـــــۀ پیکار ،یــا امّ البنین

جعفر وعثمان و عونت اختر و عبّاس ماه         بین آل احمـد مخــتــــار، یــــا امّ البنین

چار فرزند شهیدت گشت تقدیم حسـین         در زمین کربــلا هر چار، یا امّ البنین

چار داغت بود بردل باز بود اشکت روان         بر حسین آن رهبـر احرار یا امّ البنین

بود نامت فاطمه دردا که همچون فاطمه         گریه کردی روز و شب بسیار یا امّالبنین

فاطمه از داغ پیغمبر تو از داغ حسین         سینه پُـر از ناله های زار، یا امّ البنین

گریـه کن یـا فاطمه در ماتم آن فاطمه         کـز عدو پیوسته دیـد آزار، یا امّ البنین

تو نخوردی سیلی ازدشمن میان خانه ات          تو ندیـدی صدمه ازمسمار، یا امّالبنین

دست تو سالم ولیکن بازوی زهراشکست         پیش چـشـم حیـدر کرّار، یــــا امّ البنین

گریــه کن ای مادر عبّاس بهر فـاطمه         ای روان اشک تو بر رخسار یا امّ البنین

چشم «میثم» درغم تو درعزای فاطمه         گشته از خون جگر سرشار،یا امّالبنین

با نور استجابت و ایمان عجین شدی        وقتی که با ولی خدا همـــنشین شدی

عطــر بهشت در نفست موج می‌زنـد       حـالا دگر تو بانوی خُـلد بـرین شدی

زهراکهرفت دلخوشی ازخانه رفته بـود        تو آمدی واین همه شورآفــرین شدی

بی شک برای مادری زینب وحسین       شایسته ای که فـاطمه ی دومیـن شدی

در سیره ات شکوه نجابت چه دیدنی ست       آوازۀ خضوع و خشوعت شنیدنی ست

یعنی حسین فاطمه جانم فدای توست       عباس من، فدایی کرب وبـلای توست

با خود دوباره خاطره ها را مرورکن       از روزهـــای خوب مدینه عبـور کن

این روزهاکه خاطره هاهم دمت شدند       تنـــها انیس قـلب پـر از ماتـمت شدند

چندی ست پاره های دلت رفته اند آه       تومانده ای ونم نـم این اشک گاه گـاه

با قلب توحکایت هجران چه ها نکـرد       یک لحظه هم تو راغم و غربت رها نکرد

تنگ غروب بود ودلت ناگهان گرفت       ماننـــد چـشم ابری تو آسـمان گرفت

پُرشد زعطرسیب غریبی هوای شهر       پیچید بـوی پــیرهنی در فضای شهر

مثل نسیم کوچه به کوچه خبــر وزید       مـــادر بیــا که قافلـه ی کربلا رسید

یک شهر چشم منتظر واشک بی امان       برگشته است از سفر عشق کـاروان

برگشتهـ با تلاطم اشک و خـروش آه       دارد هزار خاطره از دشت و خیمه‌گاه

تومی رسی وروضه هم آغاز میشود       بغض از گـلوی خاطره ها باز میشود

هر کس نشسته گوشه ای وروضه خوان شده       اما سکینه بـــا دل تـو هــمزبان شده

هم ناله با دو چشم ترت حرف میزند       از جـای خالی پسرت حـرف میزند:

یادش بخیر لحظه ی شیریــن گفـتگـو       یادش بخیر زمزمه های عـمـو عمو

یادش بخـیـر دیـده ی بیـــدار کربـــلا       شب ها صدای پــای علمدار کـربـلا

یادش بخیرمشک وعلم در دو دست او       آرامش تـمـام حــرم در دو دسـت او

در چشم هاش عشق و نجابت خلاصه بود       او ترجمان شور و شکوه و حماسه بود

سقای عشق و آب و ادب بـود؛ماه تو       نـــام آور تمـــام عــــرب بود ماه تو

داغ تو تازه تر شده با حرف های او       وقتش شده تو روضه بخوانی برای او

رو میکنی به او که فدایت سکینه جان       جانم فدای حُجب و حیایت سکینه جان

شـاید نگـاه تـوســت به قــدّ خمیـده ام       یا اینکه شرم می‌کنی ازاشک دیده ام

دیگـر شکستـه قامت ام البنـین بخوان       ازروضه های ماه من ای نازنین بخوان

نام آوران به شوکت او بُرده اند رشـک       درعلقمه چه شد که به دندان گرفت مشک

آخر چگونه بر سرِ ماهـم عـمود؟..آه       دستـی مگر به پیکر سقا نبود؟ ... آه

شرمنده ام زروی تو و مـادرت رباب       شرمنـده ام اگــر نرسیده به خیمه آب

قلب مـرا ولی تـو رهــا از مـلال کن       آرام جــــان من! پــسرم را حلال کن

ای که نامت زینت عـرش برین          ماه  با نوی سمــاوات و زمین

فاطمــــه نـامی و هم ام البـنـیـن          قــوت قلــــب امـــیر المومنین

خوانده ای خود را کنیز فـاطمه

درعـمـل ثــابت نمودی برهمه

عشق وایمانت نه ازاحساس بود          درکلامت عطرنـاب یاس بود

راحت جان تو خیر النــاس بود          افتخـارت حضرت عـباس بود

او گـــل یـــاس گلستان ولاست

بچه شیـر بیشه شـیـر خداست

بذل و ایثار و کرم در خون تو          عفت و شـرم و حیا مرهون تو

تـــا ابـــد عشق و وفا مدیون تو          جود واحساس وادب مجنون تو

بــحـر تقــوا را تو زیبا گوهری

نـخــــل ایــمان عـلــی راباوری

آمــــدی در بیـــت مولا دیده تر          این چنین گفتی به حیدر پشت در

منتـــی بگــــذار ای خیــرالبشر          فـاطـــمه دیـگرنـخوانــم تاج سر

همسر قانونیـــت هســـتم ولی

مــــن یتیمـان را کنیزم یا علی

یــا عـــلی من خاک راه زینبم          نــــام زهـــرا ذکر جاری بر لبم

بر در دولـــت سرایـت حاجبم          عــــاشقم دلبـــسته ی این مکتبم

من به درگــاه تو شاه عالمیـن

خادمـــم بـــر مجتبی و برحسین

آری آری تـو دلاور مـــادری          بـــحر ایمان را تو زیبا گوهری

سرفراز از امتحــــان داوری          همســــر عشــــق آفرین حیدری

فخر طاهراین بُود روی زمین

شــــد غــلام کویت ای ام البنین

به بستر خفته بانویی حـزینـــه           دراوج غربت و غم در مدینه

به سینه دارد او یک بـاغ لاله         شده قـُـــوت و غذایش آه و ناله

زلال اشک خون دردیده دارد         ز دوران خاطری رنجیده دارد

بُـوَد ام الادب دریای احـساس          به روی سینـه دارد داغ عباس

بقیع داردبه خاطرنوحه هایش          به گوش جان رسد سوزنوایش

کشیده نقش ها برروی خاکش          ز قبر چـــهـــار مـــاه تابناکش

اگر گل های او نور دو عینند          همــه قربــــانی راه حــــسـینند

مدینه از غمــش ماتم سرا شد         به جنت فاطمه صاحب عزا شد

بود طـــاهر عیان از تربت او          حدیث غصه ها و غـــربت او

گمان مکــن پسرت ناتنی‌برادر بـــود         قسم بــه عشق، کنارم حسین دیگـر بود

منــال ام بنـــین و ببــــال بر عبـــاس         تو شیر مادر و شیـر تو شیرپـرور بود

سقوط قلعه‌ی خیبر اگربه نام علی‌ست        فرات، خـیبر دیگـر؛ یـَــل حـیــــدر بود

زشام تا به سحردورخیمه‌ها می‌گشت        که ماه هاشمیان بود و مهر پــرور بود

به لرزه بود ازاوپشت هفت‌ پشت ستم        یَـل تو یک‌ تنه یک تن نبود، لشگر بـود 

گل ار فتـاد روی خاک می‌شود پرپر        ولی گل تو روی شاخه بود و پرپربـود

بدون ماه قـــدم مـی زنم سحـــرهـــا را         گـرفتــه اند از ایــن آسـمان قـمرهـا را

ز حـالِ زار و غمینش؛ شد عیان بر ما         رسانـده است به خانم کسـی خـبرها را

نگـاه کن سر پیری چه بی عصا مانده         گـرفته انـد از ایـن شیـر زن پسرهـا را

چه مشکل است که از چهار تا پسرهایش         بیــاورند بـــرایـش فـــقـــط سپـرهــا را

نشسته است سر راه، روضه میـخواند         که در بـیـــاورد آه ...آه رهگـذرهــا را

کنار آب دو تا دست بر روی یک دست         رسانــده است به ما خانـم این خبرها را

یا اُمّ بنین! حالِ گـرفـــتار نــدیـدی         دستانِ قلم ،اشك علمــدار ندیـــدی

بر پیكربی دستِ علـمـدارِ رشیـدت         آشفتگیِ سیــــد و ســـالار ندیـدی

مادر بخدا بسكه وفا داشت ابالفضل         غوغای مواساتِ سـپهدار ندیـــدی

گـرآب نیاورد مگـو آبـرویش رفت          خونبارشِ آن دیده و رخسارندیدی

یك لشگرِ قَدّار كه بنشست به زانـو         پاتا سرِاو تـیـرچنــــان خار ندیدی

شق القمرِكوفه كه درعلقمه رخ داد         تكــــرار رُخِ حـیــدر كــرار ندیدی

آنقدرادب داشت كه با سربه زمین خورد          سجّادۀ خـون بر قـــــدمِ یــار ندیدی

پَس دادهرآن درس كه درنزد توآموخت            بـالنـدگیِ مـــكـتب ایثــــــار نـــدیدی

مادركه شود اُمّ بنینهیچ غمی نیست          درعهد و وفای پسرش هیچ كمی نیست

به دعا دست خود که برمی ‏داشت            بـذر آمـیـن در آسـمـان می ‏کـاشت

بـــه تمــاشـا، مـلــک نـمـازش را            نــردبــانـی ز نــــور می ‏پـنداشت

چه نـمازی؟ که تا به قـبـۀ عـرش            بُـرد او را و نـــردبـان بـرداشـت

پــــرچم دیــــن ز بام کعبه گرفت            بـُرد و بـر بـام آسـمـان افـراشـت

بس کـه کاهـیـده بـود، شـب او را            شبـحـی نـاشـــنـــاس می ‏انگـاشت

خصــــم بیـــدادگر ز جور و ستم            هیـــچ در حـق او فــرو نگـذاشت

تـــا نینــــداخـــتش به بستر مرگ            دسـت از جـان او مگـر برداشـت

قــصـــه را تـــازیـــانـه مـی ‏دانــد

در و دیـــوار خـــانـــه مـی ‏دانـــد

دشمن از حد فزون جفا پیشه است            چه کند بعد ازاین در اندیشه است

نـســل در نســل او حـرامـی بـود            خصـم بدخواه تـو پدر پیـشه است

ریشـــــه ‏اش را ز بـیـخ می‏ کـندم            چه کنم دشـمن تو بی ریـشـه است

به گـمـانـش که جــنگـل مـولاست            غافـل ازاین که شیر در بیشه است

یک طرف نور ویک طرف ظلمت            یک طرف سنگ و یک طرف شیشه است

دل گل؛ خون ز دست گلچین است            وان چه بر ریشه می‏ خورد تیشه است

قــصـــه را تـــازیـــانـه مـی ‏دانــد

در و دیـــوار خـــانـــه مـی ‏دانـــد

سخن از درد وصحبت از آه است            قـصـۀ درد او چـه جان کـاه است

راه حق، جز طریق فاطمه نیست            هر که زین ره نرفت، گمراه است

درمحیـطی که موج گوهر نیسـت            گر خزف جلوه کرد، دل خواه است

عــر دل کاش ادامه‏ ای می ‏داشت            ورنه این قبض و بسط گه گاه است

در مسـیـری کـه عـشـق می ‏تـازد            تا به مقــصود، یک قدم راه است

در بـهـاران، خــزان این گـل بود            عــمر گـل ها هــمیشه کوتاه است

بـا غــم تو، دلـی که بـیـعـت کـرد            تـا ابــد در مـســـــیـر الله اســــت

هر کـس آمد، به نـیـمـۀ ره مـانــد            غم فـقط بـا دل تــو هــمـراه است

آن که در گوش جان اومانده است            نــالـه‏ هــای دل عـلی، چـاه اسـت

این که برلب رسیده جان علی است            دل گمـان می ‏کند هــنوز، آه است

خون شداز سیـنۀ تو بیرون ریخت            حـق ز حــــال دل تـو آگـاه اسـت

آن کـه بعـــد از کـبــودی رخ تـو            با خـسوف آشتی کــنــد، ماه است

قــصـــه را تـــازیـــانـه مـی ‏دانــد

در و دیـــوار خـــانـــه مـی ‏دانـــد

ساز غـم گر تـرانـه ‏ای مـی ‏داشـت            آتـش دل، زبــــانــه ‏ای مـی ‏داشـت

چــــون زبـان دل آتش افشان بود            کـوه غــم گـر بهانـه ‏ای مـی ‏داشت

کــاش مــرغ غـریب این گـلـشـن            الــفـتـی بـــا تـرانـه ‏ای مـی ‏داشـت

یـا عـلی! بـــــا تو بـود هـمـسـایـه            اگر انـصاف، خــانـه ‏ای می ‏داشت

بــــا تـو عمری هـم آشیان می ‏شد            حـــق اگـر آشـیــانـه ‏ای مـی ‏داشت

آسـتــــان تـــو بـــود یــــا زهـــرا            گـر ادب، آســــتانـه ‏ای مـی ‏داشت

در زمــــان تــــو زندگی می ‏کرد            گـر صداقت، زمـانـه ‏ای می ‏داشت

گـر مـزار تـــو بی ‏نـشـانـه نـبـود            بـی نشــــانی نشـانـه ‏ای مـی ‏داشت

گـر که مـیزان حـق زبـان تو بود            ایــن تــرازو زبـانـه ‏ای مـی ‏داشت

ســینـۀ خـون فـشـان فـاطـمـه بود            گر گل خون، خزانـه ‏ای می ‏داشت

گــــر نـمی ‏سوخت گـلـشن توحـید            گـلـبـن او، جـــوانـه ‏ای مـی ‏داشـت

قــصـــه‏ ی زنـــــدگــانی او بــود            گر حقیــقـت، فسـانـه ‏ای می ‏داشت

شب اگر داشت دیــده، در غـم او            گریـه‏ های شبــــانـه ‏ای مـی ‏داشت

گر غـمـش بـحر بی کـرانـه نـبـود            غــم مــا هــم کرانـه ‏ای مـی ‏داشت

بـهـر قـتـلش بــه جـز دفـاع عـلی            کـاش دشـمــن بـهانـه ‏ای می ‏داشت

به ســر و روی دشمــنـش می ‏زد            شرم اگــر، تــازیـانـه ‏ای می ‏داشت

شـانـه مــی ‏کـرد زلـف زیـنـب را            او اگر دست و شانـه ‏ای می ‏داشت

قــصـــه را تـــازیـــانـه مـی ‏دانــد

در و دیـــوار خـــانـــه مـی ‏دانـــد

آتش کـیـــنه چــون زبـانه کـشـیـد            کـار زهـرا بـــــه تــازیـانـه کشید

دشـمـن دل سیـه، بـه رنگ کـبود            نـــقــش بی مــهـری زمـانه کشـید

آتــــش خـــــشـم خـانمان سـوزش            پــای صـد شعله را به خانـه کشید

هـم چو شمعی که بی‏ امان سوزد            شــــعـله از جان او زبــانـه کـشید

در مـیـانـش گـرفـت شـعـلۀ کـیـن            پــای حـق را چــو در میانه کشید

دل او در میـــــان آتــش و خــون            پــر بـه سـوی هــم آشـیـانـه کشید

ســوخـت بــال کـبـــوتـران حــرم            کـار ایـــن شعله هـا بـه لانـه کشید

دامـن گــل کـه ســوخـت از آتـش            شـعـلــه ســر ازدل جـوانـه کشـید

ســـینه‏ اش مخـزن گـل خـون شد            به کجــا کار ایـــن خزانـه کــشیـد

قـامـتـش حــــالت کـمـانـی یـافـت            بـس کـه بـار محـن به شـانه کشید

سبحه، مشق سرشـک او می ‏کرد            بـس کـه نـقـش هـزار دانـه کـشید

بـر رخ ایــن حـقـیـقـت مـعــصوم            نـتـوان پــرده‏ ی فـسـانــه کشیـــد

قــصـــه را تـــازیـــانـه مـی ‏دانــد

در و دیـــوار خـــانـــه مـی ‏دانـــد

گل خزان شد، صفای اومانده‏ ست            رنـگ و بـوی وفـای او مانده‏ ست

رفت زهـرا، ولی بـه گـوش عـلی            نـــــالــۀ ای خــدای او مـانـده‏ ست

در دل او کـــه بیت الاحـزان ست            نـــــالــۀ وای وای او مــانــده‏ ست

یـا عـلی گـفت و گفت تا جـان داد            ایـن خـدایـی نــدای او مـانـده‏ ست

بـــر لب او کــــه خاتـم وحی‏ ست            نـقـش یــا مـرتضای او مانده‏ ست

زیـــر ایـن نه رواق گـنـبـد چـرخ            نــالـه‏ ی او، صـدای او،مانده‏ ست

رفــت و، زیــر زبـان لیل و نهار            مـزه‏ هــای دعـای او مـانـده‏ سـت

گر چه دستش ز دسـت رفته ولی            کف مـشکـل گـشای او مـانده‏ ست

دل خـبــر می ‏دهـــد به ناله از او            گر چـه در مبـتـدای او مانـده‏ ست

در دل مـــا کـــه کربلای غم‏ ست            نـیـنـوایی نــوای او مـــــانـده ‏ست

که قـــدم می‏ نهـــد به خـانه‏ ی دل            در دلــــم جـای پای او مانـده‏ ست

نـیـمــه جـانی عــلـی به لـب دارد            چه کـنـد؟ ایـن برای او مانده‏ ست

قــصـــه را تـــازیـــانـه مـی ‏دانــد

در و دیـــوار خـــانـــه مـی ‏دانـــد

تا عـــقیق ست و تا یمن باقی ست            رگـه‏ هـایـی ز خـون من باقی ست

شهـر مـن تا مـدیـنـۀ عـشـق است            هم اویس ست و هم قرن باقی ست

خـون من، این زلال جاری سرخ            در دل لعـل، مــوج زن بـاقی ست

مانـــد زینـب،اگـر که زهرا رفت            بچــه شیری ز شـیـرزن باقی ست

گر چـه آهـسته چون نسـیم گذشت            جای پایش در ایـن چمن باقی ست

تا که نمـرود هـسـت، آزر هـست            تـا تـبر هست، بت ‏شکن باقی ست

تـا سـر کـفـر و شـرک می‏ جـنـبـد            ذوالفـقارست و بوالحسن باقی ست

در دل شــــعـله ســـوخت پـروانه            گریـــۀ شـمــع انـجـمـن بـاقی ست

سوخت شمع وبه جاست فانوسش            از عــلی نـقـش پـیـرهـن باقی ست

بر رخ آن فرشـــتــه‏ ی معـصـوم            اثــــر دسـت اهـرمـــن بـاقـی ست

قــصـــه را تـــازیـــانـه مـی ‏دانــد

در و دیـــوار خـــانـــه مـی ‏دانـــد

رفتــــی و  زیــــنب تـو می مـانـد            خـــط تـــو، مکـتـب تـو می مـانـد

بر کـف زینب، ایـن زبــان عـلـی            رشـتـــۀ مطلــــب تــــو مـی مـانـد

تـا حـسـیـنی و کـربـلایـی هـسـت            زیــــن اَب، زینــب تـو مـی مـانـد

از عــــلی دم زدی و، نـــام عـلی            تــا ابــد بـــــر لــب تــو می مـانـد

تـا ابــــد در صــوامــع مـلـکـوت            نــــالــۀ یــا رب تـــــو مـی مــانـد

هم نماز نـشـســــتـۀ تــو بـه روز            هـم نـمــاز شــــب تــــو می مـانـد

منصب تو، حکومــت دل هـاست            بـهـر تـو، مــنصب تــو می مـانـد

در سپـــهـــر شـهـــامت و ایـثــار            پــــرتـو کـوکــــب تــو مـی مـانـد

خــون تــــو پشتوانه‏ ی دیـن ‏ست            تــــا ابـد مـذهــــب تــو مـی مـانـد

دل تو می ‏طـــپد به ســـینه هنـوز            شــور تــاب و تـب تـو مـی مـانـد

قــصـــه را تـــازیـــانـه مـی ‏دانــد

در و دیـــوار خـــانـــه مـی ‏دانـــد

بـی تــــو ای یــار مـهـربـان علی            شعـله سـر مـی ‏کـشد ز جان عـلی

بی تو ای قـهـرمـان قصـۀ عـشـق            نـــاتـمــام اسـت داســـتــان عـلـی

عـــیـسـی ار چـار پــله بـالا رفت            دم آخـر، ز نــــردبــــان عــــلــی

در عـــروج تــو از ادب می‏ سود            سـر بــــه پـای تــو،آسـمان عـلـی

خـطــبـۀ نــــاتــمـام زهـــرا کـرد            کار شـمـشـیر خـون فشـــان عـلی

خواست نفرین کند، کـه زهـرا را            داد مــولا قـسـم بــــه جــان عـلی

کـــه ز قـهـر تـو مـــاسـوا ســوزد            صبـر کن صـبـر، مهـربـان عـلی

ذوالـــفــقــار بـــرهـنـۀ ســخـنـش            کـرد کـاری بـــه دشـمــنـان عـلی

کـــه دگــر تـــا ابـد بــــزنهـــارند            از دم تـــیـــغ جـــان سـتـان عـلی

با وجـودی کـه قـاسـم رزق است            ساخت عمری به قرص نـان علی

بعد او،خصـم دون که می ‏پنداشت            بـه سـه نــان می ‏خرد سنان عـلی

بود غـافـل کـه چــون بــه سر آید            دورۀ صـبـر و امــتــحـــان عـلـی

دشمـــنــان را امـان نــخواهـد داد            لحـظـه ‏ای تـیـغ بـــی امـان عـلی

زینب! ای خـطـبـۀ حماسی عـشق            ای بـه کــام عــلـی، زبــان عـلـی

بـــاش کـز خـطـبه ‏ات زبانه کشد            آتــــش خـفــتـه در بـیـــان عـلــی

دیدم انصاف را به کوچـۀ عـشـق            سـر نهــــاده بــــر آستـــــان علی

نـســب خـویـش را جــوانــمـردی            مـــی‏ رسـانـــد بـه دودمـان عـلی

عشــق، چـــون من ارادتــی دارد            بـه عــلی و بـــه خــانـدان عــلـی

رفـت زهـــرا و اشـک از دنــبال            وز پـــی او روان، روان عــــلـی

خرمـن او اگر در آتـــش سـوخت            رفـت بـر بـــاد خان و مـان عـلی

بـازمـــانـــده‏ ست ســـفــرۀ دل او            غــم و دردسـت، مـیـهـمـان عـلی

راز دل را بــــه چــاه مـی ‏گــوید            رفــتـه از دســت، هـم زبـان علی

آن شـراری کـه سوخت زهـرا را            سـوخـت تا مـغـز استخـوان علی

قــصـــه را تـــازیـــانـه مـی ‏دانــد

در و دیـــوار خـــانـــه مـی ‏دانـــد

الهی داد از ایـن دل داد از این دل          كنـــــار قـبر زهـــرا كــــرده مـنزل

بــــگو زهــــرا ز جـــا خیزد ببیند          كه اشك دیـده كـرده خــــــاك او گل

*****************************

چنــــان داغـــــت دلم غمناك كرده          كه دست من تو را درخـاك كــــرده

به جایت زیـــنب مظــــلومـــه تـــو          غبــــار غـــم ز رویم پـاك كــــرده

*****************************

در و دیـــــوار خــــانه بـــــا نگاهم          بـــــه یــــادم آورد آن نــــاله هـایت

*****************************

كــنــــار تـــربتـــــت انـدر دل شب           بــود نام تو زهــرا جـــاری از لب

بـــــه خــــانه تــــا روم بـــا دیده تر          كشـــــد نـاز مــرا مظـلومــه زینب

*****************************

اگــــر محور به هر امكان علی بود          ولی بــر فاطمه مــهمان عــلی بود

كــنــار تربـتت؛ مظـــــلومــــه زهرا          سرشـب تا سحر گــریان عــلی بود

*****************************

چنــــان دست علی آتش برافروخت          كه حتی میخ در درشعله اش سـوخت

نـــداند كـــــس به جز مولی الموالی          چگونـه میخ در آن سیـنه را دوخت

*****************************

ســـــوزانـــد دل فاطمه را آتش كین           بین در و دیوار شده نـقــــش زمین

با پــــهلوی فـــاطمه چه ها كرد لگد           كاندر یم خون از اوشده سقط جنین

*****************************

بــر خلق جهان كه گشته معلوم علی          ازحـق خودت شدی تو محـروم علی

بـــر كنگره ی عرش به جان حسنین           بـا اشك نوشتـه است،مـظلـوم علی

*****************************

چــــون مـرغ سحر شكسته باشد بالم          یــــك تن نبــــود فاطمه پرسـد حالم

رفــــتی تـو ولی جان نبی روح علی            بی تـــــو بـه خدا صفا ندارد عالم